The Sheriffs

We kennen allemaal de Western-films met John Wayne, Clint Eastwood, Charles Bronson en Lee Van Cleef of de Western-series Bonanza, The High Chaparral en The Lone Ranger. Een veel voorkomend personage in deze films en TV series is de sheriff die instaat voor Law and Order. Hij moet zich nooit verantwoorden, past de wet toe naar eigen inzichten, voert op eigen houtje de avondklok in, sluit saloons, ontzegt vreemdelingen de toegang tot zijn stad, .. Van democratische controle is er in het Wilde Westen niet echt sprake en de fundamentele vrijheden zoals vastgelegd in ‘the Bill of Rights’ worden door de sheriff genegeerd als ze niet in zijn kraam passen ... We konden het Wilde Westen met zijn cowboys, indianen, woudlopers en sheriffs naar de geschiedenisboeken verhuizen .. al speelde Trump regelmatig de rol van opper-sheriff en gleed de USA door zijn toedoen op sommige vlakken terug af naar het Wilde Westen. Maar dat belet niet dat er regelmatig sheriffs opduiken o.a. in de aanpak van de coronacrisis.


Helaas zijn er ook sheriffs te bespeuren op de arbeidsmarkt. Nog maar pas is de werkloosheid door de coronacrisis snel gestegen of één of andere sheriff voelt zich geroepen om uit te bazuinen dat werkzoekenden sneller en meer moeten gecontroleerd worden op hun werkbereidheid. Alsof de werkzoekenden zelf deze werkloosheid hebben opgezocht? Een andere sheriff decreteert dat we meer externe flexibiliteit nodig hebben om de crisis te bestrijden. Maar mensen hunkeren in onzekere tijden juist en terecht naar meer duurzame arbeidsrelaties. Zo ook zie je ‘the HR Sheriffs’ opduiken die strikte controlesystemen invoeren op het thuiswerken, blijven werven met strak omlijnde functieprofielen, medewerkers beoordelen volgens vaste maar ook vastgeroeste evaluatiesystemen, opleidingen verbieden omdat ze niet direct functiegebonden zijn of het risico op uitstroom zouden vergroten, absenteïsme controleren zonder de oorzaken ervan aan te pakken, prikklokken in stand houden, ...

Law and order regels vanuit HR!


Kan het anders? Hoe zou de wereld, de arbeidsmarkt en de werkvloer er uit zien indien we de baseline van Rutger Bregmans’ boek ‘De meeste mensen deugen’ als uitgangspunt zouden nemen? Wat zou het effect zijn van een activeringsaanpak gesteund op een meer empowerende en minder opgelegde en controlegerichte aanpak ? Hoe zou het welzijnsgehalte in een onderneming zijn met een HR aanpak gebaseerd op meer autonomie en regelvrijheden voor medewerkers, meer ruimte om te ondernemen en creatief te zijn, meer mogelijkheden om zelf zijn of haar job te boetseren? Hoe zou de arbeidsmarkt er uit zien indien we mensen met een ‘vreemd’ uiterlijk niet uit onze organisaties zouden weren maar ze open en zonder enig voorbehoud erin zouden opnemen ? Hoe ziet de werkvloer er uit indien we vertrekken van het managen van verschillen in plaats van het vermijden van diversiteit ? Hoe binden we medewerkers duurzaam met de organisatie en werven we beter in functie van gemeenschappelijke waarden dan via ‘wanted’-affiches met rigide functiebeschrijvingen, ...? Lijkt de organisatie op een ‘jailhouse’ of eerder op een grote open ranch ? Steunt HR vandaag onvoorwaardelijk op de premisse dat ‘de meeste mensen deugen’ of beschouwt het medewerkers eerder als deugenieten die een sheriff nodig hebben om hen in de goede baan te houden? Het antwoord ligt bij jou!