Festivalitis

De zomer is voorbij en daarmee valt er ook een tijdelijk doek over het festivalseizoen. Vlaanderen heeft inmiddels naam en faam gemaakt met zijn festivals die ook op meer en meer buitenlandse festival- en muziektoeristen kunnen rekenen. Denken we maar aan Pukkelpop, Tomorrowland, TW Classic, Lokerse Feesten, Rock Werchter, Graspop Metal Meeting, Antilliaanse Feesten, Ostend Beach Festival, Cactus Festival, Maanrock, Gentse Feesten, e.z.m. De festivalweides blinken van de kleur en weerspiegelen de diversiteit van onze buurten. Deze festivalitis biedt de opportuniteit aan jong en gevestigd muzikaal talent om hun repertoire aan het grote publiek te presenteren … Dat publiek geniet van de muziek, springt en danst, applaudisseert luid en schreeuwt om een bis-nummer. De artiesten genieten met volle teugen van de appreciatie. De festivalzomer is dan ook een talentenzomer!

Hoe zou de arbeidsmarkt er uit zien als we ze zouden inrichten en bekijken als een festival? Tja, dan zou er een en ander toch anders moeten ingericht worden …. ‘Oude rotten’ zoals een Willy Sommers die op Pukkelpop zingt, een Bruce Springsteen die een daverende show geeft in Werchter en een Iggy Pop die onvermoeibaar lijkt te zijn, krijgen als zeventigers nog steeds een podium en worden luid toegejuicht. Dat is op de arbeidsmarkt ondenkbaar … Daar moet je vanaf jouw 55 ste en zeker vanaf jouw 60 ste oppassen dat je niet van het podium valt of nog erger wordt geduwd. Opvallend was de grote aanwezigheid van vrouwelijke artiesten als hoofdact. Angèle, Charlotte De Witte, Pink, Róisín Murphy, Charlotte Adigéry, Anouk, Skunk Anansie, Camille, e.v.a. toonden hun ‘girl power’ op de planken. Ook hier zingt de arbeidsmarkt een ander liedje want vrouwen stuiten nog steeds op glazen plafonds in heel wat bedrijven en bestuursraden. De festivalprogramma’s laten ons ook kennismaken met de diversiteit van muziekgenres en culturen. De Antilliaanse Feesten zijn een smeltkroes van mondiale muziek maar ook de andere festivals zijn diverser dan ooit o.m. door de populariteit van hiphop, rap, videogamemusic en new funk. Die diversiteit lokt een divers publiek naar de festivalweide. Helaas weerspiegelt de arbeidsmarktweide nog niet die rijkdom van kleuren, culturen en genres. Daarom raken de line up’s van de arbeidsmarkt ook niet ingevuld. Tot slot valt ook de enorme creativiteit op bij de festivalorganisatoren. Tomorrowland is hier het voorbeeld bij uitstek met zijn fantasierijke, wervelende en ingenieuze decors. De combinatie van klank, beeld en kleur is inmiddels op de meeste festivals tot een eigenzinnig spektakel uitgebouwd. Die creativiteit missen we vandaag nog al te zeer op de arbeidsmarkt. Daar zoekt men te weinig naar nieuwe, innovatieve mogelijkheden en oplossingen. Oude paradigma’s blijven de overhand halen op de affiches van de arbeidsmarkt. De festivalorganisatoren van de arbeidsmarkt blijven het houden bij oude liedjes en die blijven niet duren.

Hoog tijd om onze arbeidsmarkt onder te dompelen in een echte festivalsfeer en te besmetten met het festivalitis-virus!